| |
| |
| | SURINAME  AFDELINGEN -
Geschiedenis - - 20 ste EEUW
 terug
SURINAME IN DE 20 ste EEUW
 VERKEER.
De sterke toename van het aantal auto's heeft ook gevolgen gehad voor het wegennet, dat zo goed mogelijk werd aangepast aan de behoeften van de automobielrijder , bijvoorbeeld de asfaltering van de wegen; het besproeien van de zandwegen tegen stof met een speciale sproeiwagen, het permanent inzetten van arbeiders om met schop en hark de gaten in de wegen te dichten, waardoor ze berijdbaar bleven. De toename heeft echter ook geleid tot overvolle wegen en lange files op de wegen.
Ook het aantal bromfietsen en andere vormen van gemotoriseerd verkeer namen sterk toe. En parallel met die toename namen ook de lengte van het wegennet en de kwaliteit daarvan in de loop der jaren toe. Al moet hierbij wel worden opgemerkt, dat vooral in de laatste jaren door slecht onderhoud de meeste wegen van Suriname in zeer slechte staat verkeren en dat vooral in de regentijd vele wegen in de districten en zelfs in Paramaribo onbegaanbaar zijn.
In Paramaribo werden de wegen steeds beter berijdbaar gemaakt voor auto's en in 1937 werd een begin gemaakt met het asfalteren van de wegen in Paramaribo (de eerste weg die in Paramaribo werd geasfalteerd was de Gravenstraat, het gedeelte tussen het Plein en de Noorderkerkstraat.). In de districten werd het wegennet sterk uitgebreid. De bestaande wegen naar Leonsberg, in Commewijne, langs het Pad van Wanica en naar Kasabaholo werden in berijdbare staat gebracht en/of verlengd.
In Nickerie werden er wegen aangelegd die Nw-Nickerie verbonden met de Corantijn en met de Oostelijke polders. Door de aanleg van de Oost-West verbinding kregen deze wegen een belangrijke uitbreiding, waardoor het mogelijk werd om van Paramaribo door te rijden naar Nickerie. En sinds kort zelfs zonder afhankelijk te zijn van een veerboot, omdat over alle drie rivieren die men moet oversteken er blauwe brug over de Saramaccarivier, de Coppenamebrug die in 1999 werd geopend bij Boskamp en de ophaalbrug over de Nickerienvier bij Klein Henar). Er werden veel binnenwegen aangelegd die voor het grootste deel ook geschikt zijn voor gemotoriseerd verkeer.
In Saramacca kreeg Groningen in 1936 een landverbinding met Paramanbo,door de weg
die Paramaribo verbond met Uitkijk (aangelegd in de jaren '30) door te trekken. In de
jaren daarna werd deze weg regelmatig verlengd, totdat omstreeks 1948 Coppenamepunt werd bereikt.
In Coronie werd in de jaren '40 de bestaande weg in oostelijke richting verlengd tot
Jenny aan de Coppename, waardoor het mogelijk werd om door te rijden naar Paramaribo
(met de oversteek bij Coppenamepunt).
In Marowijne werd omstreeks 1926 een. weg aangelegd tussen Albina en
Moengotapoe, welke weg drie jaar later aansluiting kreeg op de weg van Moengotapoe
naar Moengo. Het was nu niet meer nodig om overzee naar Albina te varen. Men kon nu
met de rivierboot varen naar Moengo en vervolgens over land met de auto zijn reis
vervolgen naar Albina.
Toen in de jaren '60 de weg tussen Moengo en Meerzorg werd aangelegd werd het
mogelijk om met de auto te reizen van Albina in het oosten tot Nw-Nickerie in het westen
van het land.
Maar ook naar het zuiden toe werd ons land steeds meer opengelegd. Het Pad van
Wanica werd steeds verder verlengd tot Onverwacht, vanwaar er in de jaren '30 een
verbinding gemaakt werd naar Onoribo.
In de jaren '30 werd in het kader van de werkverschaffing een weg aangelegd die
Paramaribo verbond met Domburg. Deze weg liep over de bestaande polderdammen. In
de latere jaren '30 , toen Paranam werd aangelegd, kort daarna gevolgd door Billiton,
werd deze weg doorgetrokken. tot Paranam. In de jaren '60 kreeg Paranam door de aanleg
van de z.g. Highway een betere en snellere verbinding met Paramaribo.
Openlegging van ons land naar het zuiden toe vond ook plaats door aanleg van o.a. de
bosontsluitingswegen t.bijvoorbeeldde bosexploitatie.
Voor de bouw van een stuwdam bij Afobaka was het nodig om een weg aan te leggen
van Paranam naar Afobaka, met vertakkingen naar de dorpen die ontstonden langs de
weg, zoals Brownsweg, Klaaskreek, enz. Later werd van Brownsweg af een weg
aangelegd naar Pokigron, achter het stuwmeer.
Van de weg naar Afobaka af werd er ook een weg aangelegd, die via Powakka en
Carolina toegang gaf tot Joden-Savanne en Blakawatra en die daarna verder werd
verlengd naar Moengo en Langatabbetje.
In het kader van het West-Surinameplan werd van Zanderij uit ook in westelijke richting
een weg aangelegd die de verbinding tot stand bracht met Apoera en Washabo aan de
Corantijn.
Hiermee was er in feite een tweede Oost-West-verbinding ontstaan.
Toen de 20 ste eeuw begon, was er al een spoorweg in Suriname. Marienburg had nl. een spoorweg laten aanleggen waarover het suikerriet vervoerd werd naar de Centraalfabriek te Marienburg en waarover ook het eindproduct vervoerd werd van Marienburg naar Belwaarde aan de Surinamerivier, om van daaruit verscheept te worden. Met het verval en de sluiting van Marienburg als suikeronderneming in recente tijd is ook deze spoorweg verdwenen.
In verband met de goudexploitatie werd tussen 1903 en 1912 een spoorweg aangelegd die toegang moest geven tot de goudvelden aan de bovenloop van de Surinamerivier en de Saramaccarivier en die doorgetrokken zou worden tot het Lawagebied.
Deze spoorweg liep van Paramaribo in zuidelijke richting, via Lelydorp, Onverwacht, Republiek, Zanderij en vele kleine nederzettingen naar Kabelstation aan de Surinamerivier, waar de oversteek gemaakt werd in een gondel aan een kabelbaan over de rivier. Het eindpunt van deze spoorweg was Dam aan de Sarakreek.
Het oorspronkelijke plan om de spoorlijn door te trekken naar de Lawa werd niet uitgevoerd, omdat enerzijds de goudvondsten tegenvielen en anderzijds de aanlegkosten van de spoorbaan hoger uitvielen dan geraamd.
Veel ouderen zullen nog prettige herinneringen bewaren aan het treinreisje naar bijvoorbeeld Republiek of Bersaba, om daar een duik te nemen in het heerlijke water van de Coropina.
Deze spoorweg die begon in Paramaribo op het Vaillantsplein werd in de loop der jaren opgeheven. Door de aanleg van wegen en de toename van het aantal auto's werd eerst het eerste gedeelte van Paramaribo tot Onverwacht opgeheven. Daarna verzonk het gedeelte boven Brownsweg in het stuwmeer. En vanaf 1986 wordt ook het resterende deel van Onverwacht naar Brownsweg niet meer bereden.
In de afgelopen jaren werden weliswaar plannen gemaakt om dat gedeelte of tenminste een deel daarvan uit toeristische overwegingen weer bruikbaar te maken voor het treinverkeer, maar deze plannen zijn nog niet gerealiseerd.
Belangrijk voor de communicatie was ook de aanleg van de weg naar Zanderij.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren er Amerikaanse militairen gelegerd te Zanderij om de luchthaven te beschermen. Zij hadden behoefte aan een snellere verbinding met Paramaribo dan de trein kon bieden en zij legden daarom de weg aan tussen Onverwacht en Zanderij. Aanvankelijk was deze weg een laterietweg, maar later werd de weg geasfalteerd.
Toen de 20 ste eeuw begon, was het vliegtuig nog een onbekend begrip in de wereld. Maar ook dit verkeersmiddel heeft een formidabele ontwikkeling doorgemaakt. In 1903 waren de gebr.Wright de eersten die echt vlogen. Zes jaar later vloog Bleriot als eerste het Engelse Kanaal over. In 1927 vloog Lindbergh van de USA naar Europa over de Atlantische Oceaan.
Ook Suriname ging met deze ontwikkeling mee .In 1922 landde het eerste (water-) vliegtuig op de Surinamerivier, met als piloot de fransman Dutetre.
In 1928 werd Suriname bezocht door de beroemde Lindbergh en een jaar later werd Paramaribo opgenomen in het luchtnet van de Pan American Airways. De landingsplaats voor de vliegtuigen was de Surinamerivier, ongeveer waar nu het bedrijf van SAIL staat.
Een mijlpaal in de luchtvaartgeschiedenis van Suriname was ook de landing van de Snip te Zanderij in 1934, na een succesvolle vlucht van Amsterdam naar Paramaribo.
De ontwikkeling ging echter verder. In 1939 werd Suriname opgenomen in het luchtnet van het Westindisch bedrijf van de KLM en in 1949 opende de KLM een rechtstreekse
vliegdienst tussen Schiphol en Zanderij, met een tussenlanding op de KaapVerdische eilanden.
In 1959 landde het eerste straalvliegtuig op Zanderij en twee jaar later zette de KLM straalvliegtuigen in op de rechtstreekse dienst naar Zanderij. De vliegtuigen maakten een tussenlanding te Lissabon of op de Azoren. Later werden de nog grotere en snellere Jumbo's (Boeing 747) ingezet en de tussenstop was niet meer nodig, waardoor de vliegtuigen nu rechtstreeks kunnen vliegen van en naar Amsterdam.
Intussen kreeg Zanderij in 1960 ook een nieuw stationsgebouw en in recente tijd werd een geheel nieuwe vertrekhal in gebruik genomen, die een aanmerkelijke verbetering betekent.
De Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (S.L.M) die de diensten op Nederland in samenwerking met de KLM verzorgt, heeft in de achter ons liggende decennia ook regelmatige vliegdiensten geopend naar diverse bestemmingen in de eigen regio,w.o. Belem, Cayenne, Georgetown, Trinidad, Curaçao, Barbados en Miami.
Ook voor de binnenlandse verbindingen heeft het vliegtuig in de achter ons liggende jaren zijn waarde bewezen, zowel voor de economische ontsluiting van het land (luchtfoto's, vervoer van werknemers, snelle verbinding met de districten, enz.), als voor vervoer van zieken voor de Medische Zending.
In 1955 werd de eerste binnenlandse lijndienst geopend tussen Paramaribo en Moengo, in de jaren daarna gevolgd door enkele andere, w.o. de lijndienst naar Nickerie. Door de aanleg van wegen heeft het vliegtuig het in de kuststrook moeten afleggen tegen de auto.
|
 naar boven
 Ontwerp © Webteam Suriname - Afdeling Suriname - Zwartenhovenbrugstraat - Paramaribo - Last update:
| |
|
| | |
